حضور قلب در نماز به روایت بهجت

این احساس لذّت در نماز یک سرى مقدمات خارج از نماز دارد، و یک سرى مقدمات در خود نماز. آنچه پیش از نماز و در خارج از نماز باید مورد ملاحظه باشد و عمل شود این است که : انسان گناه نکند و قلب را سیاه و دل را تیره نکند، و معصیت ، روح را مکدّر مى کند و نورانیت دل را مى برد.
و در هنگام خود نماز نیز انسان باید زنجیر و سیمى دور خود بکشد تا غیر خدا داخل نشود، یعنى فکرش را از غیر خدا منصرف کند و توجّهش به غیر خدا مشغول نشود. و اگر به طور غیر اختیارى توجّهش به جایى منصرف شد، به محض التفات پیدا کردن باید قلبش را از غیر خدا منصرف کند.

این توصیه بالایی از بهجت است. یک آدمی مثل ما که هم دست‌شویی می‌رفت و هم ازدواج کرد و با آن که انسان بود به یک سری مراحل معنوی رسید.

خلاصه این که  ممکن است توجه شما هم مثل من در نماز به همه‌ی امور برود و همه را سروسامان بدهد. مهم این است که وقتی متوجه شدیم فکرمان جای دیگر است، آن فکر را ادامه ندهیم. فکر کنیم به خدا، مثلا به معنی کلماتی که داریم می‌گوییم.

تسبیح فاطمه

من در حدی نیستم که بیام فلسفه تسبیحات حضرت زهرا رو تبیین کنم. یا حتی گوشه‌ایش رو بگم.
ولی خب وبلاگ است و  و امکان انتشار ایده‌ها، فکرها.

راستش را بخواهید از «الله اکبر» استفاده می‌کردم که بگویم هر چیزی که برایم اتفاق افتاده بزرگ نیست، خدا بزرگ‌تر است. «الحمدلله» هم فرصت شکر خدا و فکر کردن به داشته‌هایم و خوشحالی و شادی.
ولی «سبحان‌الله»؟ تا مدت‌ها همین طوری می‌گفتم. بعدها فکر کردم که یک نوع تعریف است، یک نوع ابراز محبت. نعوذبالله از تشبیه، ولی نیست آدم به یک خانمی ابراز علاقه می‌کند می‌گوید زیبایی، من هم که خب خانمی نداشتم(: موقع سبحان‌الله گفتن فکر می‌کردم که دارم تعریف می‌کنم، تعریف از نوع ابراز محبت، این که پاک و منزهی خدا. خوبی خدا.

بعد فهمیدم که آدم وقتی عاشق می‌شود جز خوبی معشوقه چیزی نمی‌بیند. عیب‌هایش را نمی‌بیند. گفتم شاید «سبحان‌الله» هم می‌تواند نقطه‌ای باشد برای ایجاد محبت، علاقه به خدا. این که پاک پاک است و منزه است و هیچ ایرادی ندارد. هیچ. گفتم که شاید این طوری بشود عشق را تجربه کرد.